Een aantal jaar geleden werkte ik bij een uitgeverij. Voor hen deed ik de marketing en de promotie van o.a. kinderboeken. Wij werken vaak samen met Tina om nieuwe boeken op een leuke manier te promoten. Daarom waren wij ieder jaar aanwezig bij de Tina-dag in Duinrell.
De eerste keer dat ik daarnaar toeging, wist ik niet wat ik kon verwachten. Toen ik het terrein op liep, viel mijn oog op de dranghekken en bewakers die voor de locatie stonden waar wij onze boekenstand en signeertafel hadden staan. Die hekken kende ik alleen van festivals als Pinkpop. Maar ik kan je verzekeren dat ze nodig waren.
Nu moet ik erbij vertellen dat een van de kinderboekenauteurs Francine Oomen was. En haar serie “Hoe overleef ik” stond op het moment om te ontploffen qua populariteit.
Voordat wij van start gingen met de signeersessie met Francine, ging ik nog even naar buiten toe. En honderden kinderen stonden vol verwachting keurig achter de hekken te wachten. En het moment dat de bewakers het hek opendeden, kan ik niet meer vergeten. Tienermeiden stormden naar binnen toe. En gedurende de hele sessie heb ik als een soort bodyguard voor de tafel gestaan om ervoor te zorgen dat Francine niet overlopen werd. Oftewel; Hoe overleef ik in de Tina-dag?
Hoe overleef ik, is een vraag die je, gezien de huidige tijd, niet vaak genoeg kan stellen. Van alle kanten krijgen wij het advies om noodpakketten in huis te hebben. In mijn voorraadkast liggen al diverse blikken met groenten, pasta en pakken water. En je ziet de prijzen van de kant en klaar noodpakketten de pan uit rijzen. En andere prijzen lijken niet meer omlaag te gaan.
De verwachting is dat de huren wederom gaan stijgen. Kan de huurder dit alles blijven betalen? Kan hij deze dure tijden overleven? In elk gesprek dat wij voeren over dit onderwerp of dit nu met Actium of met de diverse gemeenten is, komt de vraag over het kunnen blijven betalen op tafel.
Je merkt dat onze gesprekspartners zich realiseren dat voor een grote groep het water aan de lippen staat. En door constant aandacht te geven aan dit onderwerp, hopen wij dat de juiste beslissingen genomen worden om ervoor te zorgen dat niemand door het ijs zakt. Want in een land als Nederland mag dat niet gebeuren. Iedereen moet niet bezig zijn met overleven, maar gewoon met het genieten van het leven.
Niet alleen dranghekken en bewakers heb ik van de Tina-dag onthouden. Het meeste dat bijgebleven is, heeft met de passie en de saamhorigheid van de meiden te maken. Hoe enthousiast zij waren over de boeken. En hoe graag zij een handtekening van Francine Oomen wilden hebben. Maar ook hoe zij met elkaar omgingen. Geen negatief woord is gevallen alleen maar positieve geluiden, behalve als de volwassen zich ermee gingen bemoeien. Onderling hielpen de meiden elkaar, want ze hadden allemaal hetzelfde doel, de handtekening van Francine.
Als wij in Nederland maar een fractie van die houding zouden hebben, dan komt alles wel goed met ons kikkerlandje. En doe als de Tina-meiden, lees een boek.
